Dordtse Podcasts & Livemuziek | Via Cultura

“Ik ben geboren in Bagdad, maar ik ben geen Irakees. Ik ben Koerd. En wij hebben geen land,” vertelt Armin Faizi openhartig. Zijn verhaal begint in Irak, loopt via Iran, en eindigt — voorlopig — in Dordrecht, in de wijk waar hij al jaren woont.Armin groeide op in Iran nadat zijn ouders door politieke repressie Irak moesten verlaten. Zijn vader, een succesvol zakenman, werd vervolgd door het regime van Saddam Hoessein. “Mijn vader was een belangrijke man in de handel. Maar toen kwam de Ba’ath-partij aan de macht. Ze zeiden: ‘Alleen Arabieren mogen hier wonen. Koerden moeten weg.’”De geschiedenis laat diepe sporen na. Armin verwijst naar het koloniale verleden: “Kurdistan was ooit één land. Maar door Sykes-Picot is het verdeeld over vier landen: Iran, Irak, Syrië en Turkije. Zo werden wij een volk zonder rechten, zonder land.”Zijn persoonlijke geschiedenis is getekend door oorlog, geweld en verlies. “Mijn familie is afgeslacht. Bijna 160 mannen zijn vermoord. Mijn grote oom heb ik nooit gezien, mijn broer ook niet.” In de jaren ’80 gebruikte het Iraakse leger chemische wapens in Koerdisch gebied. Armin werd blootgesteld aan een aanval terwijl hij als kind met zijn vader onderweg was. “Ik kreeg longproblemen. Mijn vader ook. Zijn spieren stierven langzaam af. Hij kon zelfs geen rood vlees meer eten.”De jaren erna volgden ziekenhuisbezoeken, zuurstofapparaten en overlevingsmodus. Armin bleef positief. “Ik sportte, ik deed fysiotherapie, fietsen, fitness. Dat heeft me in leven gehouden.”Na jaren van wachten kwam de kans op een longtransplantatie. “In 2021 belde ik zelf: ‘Ik wil getransplanteerd worden.’” Op 24 maart 2022 kreeg hij de oproep. “Om 1 uur ’s nachts belden ze: ‘We hebben longen voor u. De beste longen ooit.’ Ik was bang, maar wist: dit is mijn kans.”De operatie duurde bijna 24 uur. Armin werd de eerste patiënt in Nederland die de ERMUS-methode kreeg, een nieuwe aanpak bij een dubbeltransplantatie. “Ik heb geen spijt. Alleen: waarom heb ik dit niet eerder gedaan?”Toch blijft het spannend. “De eerste drie jaar is het 50/50. Daarna 75% kans op overlijden binnen vijf jaar. Maar het hangt af van hoe je leeft. Ik moet oppassen voor ziektes. Als ik ziek word, moeten mijn medicijnen omhoog, en dat heeft bijwerkingen. Ik heb nu diabetes, mijn nieren zijn beschadigd, mijn botten ook.”Tijdens corona leefde Armin in volledige isolatie. “Mijn ouders wonen in Engeland, ze konden niet komen. Mijn zus heeft me laatst voor het eerst weer bezocht. Dat helpt.” Toch is de eenzaamheid groot. “Ik kan niet zomaar afspreken. Ik weet nooit zeker of ik er kan zijn.”Maar Armin laat zich niet kennen. “Ik doe elke dag vrijwilligerswerk. Ik sport. Ik wil gezond blijven.”Ondanks twee masters – in geografie en geschiedenis – en een halve rechtenstudie, is Armin staatloos. “In Irak zeggen ze: ‘Jij bent Iraniër.’ In Iran zeggen ze: ‘Jij bent Irakees.’ En hier ben ik ook staatloos. Ik heb geen kans gehad.”Hij groeide op in een familie van hoogopgeleide mensen. “Wij zijn handelaren. Mijn vader was beroemd. In Dubai, Libanon, Qatar — iedereen kende hem. In 1998 was ik in Dubai. Iemand vroeg: ‘Waar kom je vandaan?’ Toen ik het uitlegde, zei hij: ‘Jouw vader ken ik.’ Dat was voor mij het grootste compliment.”Armin’s verhaal is een getuigenis van veerkracht. Van het gevecht om adem, letterlijk en figuurlijk. En van de kracht om ondanks alles door te gaan.“Ik ben geen vrij man. Maar ik leef. En ik ben dankbaar. Dat is genoeg.”Een leven in ballingschapVerlies en overlevenEen nieuw paar longen, een tweede levenTussen isolatie en hoopTussen alle grenzen in“Ik ben geen vrij man, maar wel een dankbare.”

Waarom verlaten sommige mensen hun wijk nooit meer? In de wijk Krispijn, in Dordrecht, ligt het antwoord besloten in solidariteit, herkenning en een diepgeworteld gemeenschapsgevoel. Gertjan Doodkorten, geboren in Den Haag en inmiddels al meer dan dertig jaar bewoner van Krispijn, vertelt zijn verhaal in de podcastserie Door en door Krispijn. Zijn woorden geven een openhartig inkijkje in het leven in deze volkswijk.“Je biedt gewoon aan van: joh, zou ik even helpen?”Dat is de sfeer die Gertjan omschrijft. Ooit verrast door de cultuur in Krispijn, groeide hij er in, mede dankzij de warmte van de mensen. "Het is een volkswijk," zegt hij, "maar wel één waar iedereen voor elkaar klaarstaat."Gertjan kwam naar Krispijn via zijn werk in de zorg én de liefde: “Ik kwam hier wonen, leerde mijn vrouw kennen — en zij wilde absoluut niet verhuizen. De familie woonde hier, haar zus zelfs pal naast ons. Dat was een groot pluspunt.”Toch was het wennen in het begin. “In een dorp heb je afstandelijkheid tussen groepen. Hier staat iedereen voor elkaar klaar, ongeacht afkomst of religie. Dat vind ik echt een groot pluspunt van Krispijn.”In de decennia die volgden zag Gertjan de wijk veranderen: “In het begin had je echt straten waar alleen maar Turken woonden, of alleen maar Nederlanders. Nu zie je dat het veel meer door elkaar loopt.” Volgens hem heeft dat juist iets moois opgeleverd. “Mijn overburen zijn Turks. Maar hoe ze met ons omgaan, hoe ze meeleven met wat er in de straat gebeurt — dat is heel positief.”Hoewel hij soms twijfelde of de wijk voldoende ruimte biedt voor kinderen, ziet hij ook de kracht van de gemeenschap: “Iedereen kent ieders kind. Mensen letten op elkaars kinderen. Dat is het voordeel van kinderen opvoeden in Krispijn.”Na een loopbaan in de betonindustrie en een medische afkeuring door rugproblemen, vond Gertjan een nieuwe roeping in het wijkwerk. Tegen wil en dank, zou je kunnen zeggen: “Mijn vrouw ging eerst naar bewonersbijeenkomsten, maar kwam teleurgesteld terug: ‘Je kan praten als Brugman, maar het helpt niks’, zei ze. Toen zei ik: als jij niet meer gaat, dan ga ik.”Hij is inmiddels voorzitter van de Wijkraad Krispijn. Dat klinkt feestelijk, maar volgens Gertjan is het veel meer dan dat: “We zijn er niet alleen voor leuke feestjes, we zoeken ook de verbinding met de politiek. Afvalproblemen, jeugdzorg, nieuwbouw — we willen daar gewoon zeggenschap over.”“Als je bewoners wil bereiken, moet je zelf op pad.”Dat is zijn missie: mensen activeren, vooral jongeren. “De groep tussen 12 en 18 is eigenlijk vergeten. Die kinderen hangen op straat, worden overal weggestuurd. Dat kan niet. We zijn actief op zoek naar plekken voor een jeugdhonk. De aanhouder wint.”Zijn betrokkenheid bij de wijk komt niet alleen voort uit praktische betrokkenheid, maar ook uit persoonlijke verwerking. “Ik heb het een en ander meegemaakt in de jeugdzorg. Twee jaar geleden ben ik gediagnosticeerd met PTSS. Daar ben ik voor behandeld. Nu voel ik me weer als die verpleegkundige van vroeger: iemand die klaarstaat om mensen te helpen. Alleen doe ik dat nu in de wijk.”“Nu pak ik een sociale rol — ik wil mensen bewegen om naar ons toe te komen, niet alleen met problemen, ook met leuke dingen.”Gertjan sluit af met een diepe overtuiging: “Ik zou hier tot aan mijn dood willen blijven wonen. Als het haalbaar is, blijven we gewoon hier.”Multicultureel en verbondenKinderen op straat, maar niet alleenVan beton naar bewonersbelangenTrauma’s, verwerking en veerkracht

Wat maakt een wijk tot een thuis? Voor Elsa Hauser is dat geen moeilijke vraag. Al 25 jaar woont ze in de wijk Krispijn, en ondanks verhuizingen binnen en buiten de buurt, keerde ze altijd weer terug. “Sinds ik in Dordrecht woon, heb ik die brugdroom niet meer,” zegt ze, doelend op haar vroegere verlangen om Zwijndrecht te verlaten.Als jonge moeder kwam Elsa in Krispijn wonen, op het Johannes Bosboomplein. Inmiddels woont ze er met haar dochter, nadat haar zoon het huis uit is. “Mijn dochter is 16 en doet het hartstikke goed op school. Daar ben ik trots op.” Elsa combineert drie banen, is betrokken bij de wijkraad en was jarenlang werkzaam bij de Buitenwacht. “Bij de Buitenwacht trof het mij dat ik daar mens onder de mensen was.”Door de jaren heen maakte Elsa ook de veranderingen in de wijk mee. Ze vertelt over de sloop van haar eerste woning: “Alles wat hier aan sociale verbanden woonde, is eigenlijk uit elkaar gerukt.” Dat was het moment waarop ze zich aansloot bij de OKBZ: “Ze moeten niet alleen maar stenen bouwen. Een wijk herinrichten is ook sociale structuur bewaren.”Toch spreekt ze met liefde over de wijk. “Crispijn wonen is nooit saai. Als je een beetje openstaat voor een gesprek, dan kan je al een halve dag onderweg zijn om een boodschapje te doen.” Maar ze benoemt ook de schaduwzijden, zoals straatraces op de Willemarstraat: “Zeker in een kinderrijke buurt hoor je dat niet te zien.”Creativiteit speelt ook een rol in haar leven. Tijdens een alternatieve vakantie begon ze met knopen, wat uitgroeide tot een passie. “Het was als een virus. En anderen vonden het ook leuk.” Op de creamarkt op 5 juli op het Mauveplein verkoopt ze haar werk: “Misschien hang ik ook wat kettinkjes op, want bij Pandora krijg ik sieraden die ik mag verwerken of verkopen.”Wat Elsa misschien wel het meest typeert is haar veerkracht en inzet voor de wijk. “Ik probeer rond te komen met drie banen en ben erg op de buurt betrokken.” Haar oproep voor een jongerenwijkraad in Krispijn sluit daar naadloos op aan: “Jongeren moeten kunnen vertellen wat ze nodig hebben. En samen kunnen we dat bereiken.”

Dordrecht – In het monumentale gebouw De Holland in Dordrecht huist het Nationaal Onderwijsmuseum. Sinds 12 mei staat Hans van der Bunt daar aan het roer als interim-directeur. Een turbulente start, noemt hij het zelf, maar ook een inspirerende: "Het is een wervelstorm aan de ene kant, maar aan de andere kant een fantastische organisatie."Het museum vertelt het verhaal van het onderwijs in Nederland. Van de bekende schoolplaten van Jetses tot de Mammoetwet van minister Cals, het museum toont het verleden dat iedereen heeft meegemaakt: schooltijd. “Iedere Nederlander vindt hier wel iets van zichzelf terug,” aldus Van der Bunt. “Iedereen heeft op school gezeten — jij, ik, mijn zoontje. Hier kun je zien hoe dat onderwijs er vroeger uitzag.”Toch staat het museum onder druk. Door bezuinigingen dreigde het zijn gemeentelijke subsidie te verliezen. Dankzij gesprekken met wethouder Rick van der Linden lijkt er nu hoop: “Waar we eerst op de lijst stonden om te stoppen, zijn we nu op het reservebankje geplaatst. Dat betekent dat als de gemeenteraad akkoord gaat, we toch subsidie behouden. Dat is een belangrijke steun in de rug.”Het belang van het museum reikt verder dan Dordrecht. “Alle landen in Europa hebben een nationaal onderwijsmuseum. Het zou heel vreemd zijn als Nederland als enige besluit: ‘Dat hebben wij niet meer nodig.’”Op 4 juli opent het museum de nieuwe tentoonstelling Jetses – Kunst in de klas, over de beroemde illustrator van schoolboeken. “Hij was niet alleen een tekenaar,” zegt Van der Bunt, “maar een kunstenaar die verhalen in beelden kon vangen, zodat kinderen beter konden leren.”Het museum blijft zich inzetten voor educatie, onderzoek en beleving. “We hebben meer dan 80 vrijwilligers, vooral Dordtenaren. Van tuinonderhoud tot educatieve rondleidingen, zij maken het mede mogelijk dat dit erfgoed toegankelijk blijft.”Tot slot benadrukt Van der Bunt: “Een Nationaal Onderwijsmuseum is niet zomaar een keus die je wegstreept in een Excel-sheet. Dit is een plek waar geschiedenis tastbaar wordt, waar grootouders hun kleinkinderen kunnen laten zien hoe ze zelf ooit les kregen. Dat mag niet verdwijnen.”Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

“Het Weeshuistheater is klein, maar groots in zijn ambitie,” vertelt Ellen Honings, creatief directeur aldaar en bevlogen theatermaker. Het is niet alleen een plek waar voorstellingen worden opgevoerd, maar vooral een productiehuis dat eigen theater ontwikkelt. “We werken met een klein team, nodigen gastacteurs uit, en verbinden onze projecten vaak aan thema’s die in Dordrecht leven.” Zo spelen ze niet alleen op locatie, maar trekken ze letterlijk de stad in met wandelvoorstellingen, zoals Happy End en Bezoek de Bije Hoek. “De stad is ons decor,” zegt ze met een glimlach.Van PFAS tot verbroedering: theater als spiegel van de maatschappijMomenteel werkt Honings aan twee nieuwe projecten: een voorstelling over de PFAS-problematiek in samenwerking met acteur Dragan Bakema, én een bijzonder jongerenproject met de titel City of Joy. Geïnspireerd op een historisch weeshuis in Hongarije waarin jongeren met uiteenlopende achtergronden samen leerden leven, bouwt Ellen aan een nieuw ‘mini-republiekje’ van Dordtse jongeren, statushouders en vluchtelingen. “We maken met elkaar een grondwet, hebben ministers en leren samen leven, ondanks de taalbarrières. Het werkt, we verbroederen echt,” vertelt ze enthousiast.Zorg om de toekomstToch hangt er ook een schaduw over het gesprek. Het Weeshuistheater dreigt de dupe te worden van gemeentelijke bezuinigingen. “We hangen aan een zijden draadje,” zegt Honings openhartig. “Er is zoveel wil, energie en creativiteit – maar zonder geld kunnen we simpelweg niet verder.” Als maker zonder structurele subsidie is elke voorstelling een risico. “Je moet al het voorwerk doen, agenda’s blokken, plannen maken, organisaties benaderen – en dan pas hoor je of het door mag gaan.”Een oproep aan DordrechtDe boodschap is duidelijk: culturele plekken als het Weeshuistheater zijn onmisbaar voor een stad met hart voor haar bewoners. Of zoals Ruben het treffend zegt: “Als je iets wilt weten over City of Joy of het Weeshuistheater: kijk op www.weeshuistheater.nl. Je zult versteld staan van wat daar gebeurt.”Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Karel Thieme windt er geen doekjes om. Zijn activistische vuur werd al in 1973 aangewakkerd tijdens het “Veronica moet blijven”-protest. “Als je ergens in gelooft, wil je dat delen. Omdat het waardevol is. Gedeelde vreugde is dubbele vreugde,” zegt hij. Later zou hij met dezelfde bevlogenheid thee promoten — en vooral: het belang van zuiver water. “Toen ik ontdekte wat schoon water met smaak doet, was dat bijna net zo’n euforisch moment als de geboorte van mijn dochter,” vertelt hij met twinkelende ogen.Vandaag richt Karel zich op een grotere missie: mensen overtuigen van het gevaar van PFAS en het belang van preventie én persoonlijke actie. “We moeten af van de mythe dat ons drinkwater het schoonste ter wereld is. Als dat zo was, stond ik niet al 250 keer voor de poort van Chemours te demonstreren.”Liesbeth vertelt hoe haar betrokkenheid groeide vanuit een diepe verbinding met de natuur. Als milieukundige had ze altijd al interesse in duurzaamheid, maar het keerpunt kwam toen ze hoorde dat voor een snelweg bij Amelisweerd honderden bomen gekapt zouden worden. “Ik liep daar en voelde: dit raakt me. Dit gaat over meer dan kennis. Het ging in m’n lijf zitten.”Toen ze las dat het PFAS-gehalte in eieren inmiddels zo hoog is dat ze eigenlijk niet meer gegeten mogen worden, voelde ze opnieuw die drang tot actie. “Toen wist ik: ik moet dit vastleggen. Ik ben gaan fotograferen, gaan demonstreren, en ben naar Dordrecht gekomen. Omdat dit niet alleen over milieu gaat. Dit gaat over ons allemaal.”Beide gasten pleiten voor een tweesporenbeleid: voorkomen én genezen. Karel: “Je moet het aan de bron aanpakken, maar mensen moeten ook weten dat ze het thuis zélf kunnen zuiveren. Het is mogelijk. We moeten alleen de wil hebben om het te doen.”Liesbeth vult aan: “We moeten stoppen met dweilen met de kraan open. Verbied PFAS, nu. Want het zit overal: in lucht, in water, in eieren, in ons bloed. We kunnen niet blijven wachten tot er nog meer mensen ziek worden.”Op de vraag hoe het activisme concreet versterkt kan worden in Dordrecht, zijn ze duidelijk. De opkomst moet omhoog, de boodschap moet breder. “Als je 5.000 mensen voor die poort zet, dan gaat er wat gebeuren,” stelt Karel. “Nu staan we er vaak met dertig.”Maar de hoop blijft. Op rechtszaken, op regelgeving vanuit Europa, en op de kracht van burgers die niet langer willen wegkijken. Want, zoals Liesbeth het treffend samenvat: “Ergens in geloven is één ding. Maar er ook naar handelen — dat maakt je activist.”Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Pelikaan telt ongeveer 750 leden, dat is ongeveer één/vijfenzeventigste van het aantal mensen dat in de Johan Cruijff Arena, het stadion van Ajax kan. Michel Hordijk heeft dan ook grote stappen moeten zetten om bij de miljoenenclub mee te kunnen.“Ik ben ooit begonnen bij Pelikaan in Zwijndrecht. Daar mocht ik als techniektrainer aan de slag, dankzij Rinus Priester. Hij was een grote fan van Wiel Coerver, en die methodiek heeft me nooit meer losgelaten,” vertelt Michel. "Ik begon in de F1 en zo heb ik me steeds meer opgewerkt", zo vertelt hij."Als voetballer was ik zelf ook een technische speler, al is misschien niet iedereen het daar mee eens", lacht hij.Wat volgde was een indrukwekkende loopbaan met tussenstops bij onder andere NAC Breda, FC Utrecht, Ajax, Volendam en zelfs CSKA Moskou. Toch bleef de kern van zijn werk altijd hetzelfde: techniek, 1-tegen-1-situaties en individuele ontwikkeling.Heden“Er zijn nog steeds maar weinig plekken waar structureel op techniek wordt getraind,” legt Michel uit. “Zelfs in de eredivisie zie je hoeveel progressie spelers kunnen boeken, als je het maar aandacht geeft, kijk maar eens naar beelden van Johan Cruijff aan het begin van zijn carrière en vanaf het moment dat hij weer terug kwam in de Eredivisie. Ook een wereldster als hij heeft tijdens zijn loopbaan nog veel bijgeleerd.Momenteel is Michel actief als 'coach van de coaches' bij Viktoria Plzeň in Tsjechië en keerde hij onlangs terug bij NAC Breda. Vanuit zijn eigen label Hordijk Voetbal Solutions werkt hij ook aan nieuwe plannen dichter bij huis.“Ik denk erover om in Dordrecht of omgeving een voetbalschool te beginnen. De passie is er nog altijd, en ik wil die blijven delen.”Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

“Activisme betekent voor mij een tegengeluid tegen wat schadelijk is voor ons als gemeenschap.” Met deze woorden opent Sydney Breidel de uitzending van Dugelied – Duurzaam Geluk voor Iedereen. Samen met zijn zoon Victor is hij te gast om te praten over activisme, solidariteit en de betekenis van Keti Koti in Dordrecht.Sydney is niet bang om zijn stem te laten horen. Hij spreekt zich uit tegen onrecht en racisme, maar stelt daarbij ook voortdurend de vraag: “Wat is mijn eigen rol, en wat kan ik veranderen in mijn handelen?” Zijn laatste grote actie was de demonstratie op het Malieveld in Den Haag, onderdeel van de rode lijn-solidariteitsacties rond Palestina. “Ik voelde me machteloos. Maar toen ik daar liep, voelde ik: ik dóé iets.”Ook zoon Victor weet al jong wat hem raakt. “Ik vind het belangrijk dat mensen goed zijn voor het milieu. En dat er minder mensen zijn die weinig geld hebben.” Gelijkheid, rechtvaardigheid – thema’s die in het gezin Breidel duidelijk besproken worden, en nu al zijn weg vinden naar de jongste generatie.Opvallend is de kledendracht die vader en zoon dragen tijdens de uitzending. “Dat is voor Keti Koti,” legt Sydney uit. “Het is niet zomaar kleding – het is een uiting van trots, van herdenking en van vrijheid. Sommige mensen reageren daar heftig op, maar juist dat maakt het een activistische daad.” De herdenking van de afschaffing van de slavernij (30 juni) en de viering van vrijheid (1 juli) zijn voor hem net zo belangrijk als 4 en 5 mei.Dordrecht kent pas sinds drie jaar een lokale viering van Keti Koti. “We zijn klein begonnen, met alleen een herdenking. Nu is het uitgegroeid tot iets dat echt leeft. Vorig jaar hadden we 1500 bezoekers. Dit jaar hopen we op 3000.” Het is een groeiende beweging die gedragen wordt door de gemeenschap zelf, maar waarin ook samenwerking met de stad en organisaties steeds belangrijker wordt.Er is nog werk aan de winkel, vooral in het onderwijs. “Slavernij is een klein en vaak geromantiseerd onderdeel in schoolboeken. Maar er zijn duidelijke sporen van het slavernijverleden in Dordrecht: 40 locaties verbonden aan dat verleden zijn nu te vinden via Mapping Slavery,” vertelt Sydney. “Pas als je het verhaal kent, kun je ook erkennen en helen.”Victor is duidelijk over zijn rol: “Ik vier het samen met papa.” En dit jaar spreekt hij misschien ook zelf op de herdenking, net als zijn broer Brent vorig jaar. “We vinden het belangrijk dat kinderen ook een boodschap overbrengen aan de gemeenschap,” zegt Sydney trots.Met hart, hoofd en geschiedenis als kompas zet de familie Breidel zich in voor een rechtvaardige toekomst. “Je kunt niets doen aan het verleden,” besluit Sydney, “maar we kunnen wél alles doen aan de toekomst.”Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Theatergroep InterAmicos staat op het punt een bijzondere enintieme voorstelling op de planken te brengen: Belsters, een toneelstuk datzich volledig via telefoongesprekken afspeelt. De première vindt plaats opvrijdag 16 mei, gevolgd door vier andere voorstellingen verspreid over tweeweekenden. Belsters is gebaseerd op een Amerikaans script dat door degroep naar het Nederlands is vertaald. Het stuk draait om zes zussen dieverspreid over verschillende Amerikaanse staten wonen. Het contact tussen henverloopt uitsluitend via de telefoon. Tijdens de voorstelling worden maarliefst 39 telefoongesprekken gevoerd — met elkaar, maar ook met personen buitende familiekring. Op het podium heeft elke zus haar eigen ‘kamer’, haar eigenwereld. Er is geen fysiek contact, geen oogopslag die gedeeld wordt. “Dat maakthet een unieke uitdaging,” vertelt Margreet Bezems, één van de actrices. “Jespeelt je scène zonder iemand tegenover je te hebben. Je hoort de ander niet,je ziet de ander niet — maar je moet wel reageren alsof dat zo is.” Dat vraagt niet alleen veel van het acteertalent, maar ookvan het inlevingsvermogen en het ritmegevoel van de spelers. “We hebbenintensief gewerkt aan karakterontwikkeling. Elk van de zes zussen heeft haareigen geschiedenis, haar eigen manier om met het gezamenlijke verleden om tegaan,” aldus Bezems. “Die verschillen maken het verhaal boeiend, maar ookconfronterend.” Hoewel de vorm experimenteel is, is de inhoud des teherkenbaarder. Thema’s als familiebanden, eenzaamheid, rivaliteit, zorglast enpersoonlijke groei passeren de revue. De moeder van het gezin blijft buitenbeeld, maar haar aanwezigheid is voelbaar in elk gesprek — vooral bij de oudstezus, die de zorg op zich heeft genomen. Andere zussen vluchten in carrière,spiritualiteit of relaties. En ergens middenin klinken de echo’s van hetgedeelde verleden. Het publiek wordt uitgedaagd goed op te letten. “Soms weetje even niet waar een opmerking op slaat,” zegt Bezems, “maar dan valt hetkwartje later in de voorstelling. Het is een soort puzzel voor de toeschouwer,maar wel een hele mooie.” De voorstelling is mede gekozen omdat het regisseur RiaPostema uitdaagde. Toen het oorspronkelijke stuk wegens een tekort aanmannelijke spelers afviel, stuitte zij op dit zusterstuk. Een gouden greep, zoblijkt uit de repetities. Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op onskanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Komin contact met ons. Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 8333Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze socialemediakanalen

Stichting Debster’s helpt mensen in Dordrecht die het moeilijk hebben door hen te voorzien van basisvoorzieningen zoals kleding en persoonlijke verzorgingsproducten.Oprichtster met een missieDebora van der Klei van den Berg is oprichtster en voorzitter van de stichting. De naam Debster’s is afgeleid van haar voornaam. "Wij willen ervoor zorgen dat iedereen nette, schone en mooie kleding kan dragen," vertelt Debora. "De kleding is overzichtelijk gesorteerd per categorie, zodat mensen niet alleen iets kunnen uitkiezen dat ze nodig hebben, maar zich ook mooi en verzorgd voelen."Nieuwe stap: persoonlijke verzorgingSinds kort verstrekt Debster’s ook pakketten met persoonlijke verzorgingsproducten. "Ik las ergens: Kun je je voorstellen dat je geen shampoo of deodorant meer kunt kopen? Helaas is dat voor veel mensen de bittere waarheid," zegt Debora. Daarom ontwikkelde de stichting verzorgingspakketten, afgestemd op mannen, vrouwen en kinderen. "Zo geven we mensen die zelf geen verzorgingsproducten kunnen kopen toch toegang tot die basisbehoeften."Groei en behoefte aan sponsorsDebster’s groeit elk jaar. "We werken met sponsors die pakketten en kleding financieren. Maar naarmate we groeien, wordt het ook belangrijker om nieuwe sponsors aan te trekken," legt Debora uit. "Elke extra bijdrage maakt een enorm verschil."Van frustratie naar actieDebora is altijd al maatschappelijk betrokken geweest. "Ik maakte me zorgen over hoe we met de wereld én met elkaar omgaan. Op een gegeven moment dacht ik: Ik kan me blijven ergeren of ik doe er iets aan." Die gedachte vormde het begin van Stichting Debster’s.Impact makenDe impact van het werk blijft Debora motiveren. "We delen foto’s met sponsors van blije gezinnen of kinderen die net een pakket hebben ontvangen. Voor een bedrijf betekent sponsoring meer dan alleen een financiële bijdrage — je draagt echt bij aan verandering."Schoenen voor sportende kinderenDebora kijkt elke keer weer uit naar nieuwe donaties. "Vanmiddag krijgen we een nieuwe lading sportschoenen binnen, speciaal voor kinderen. Zo kunnen zij ook met trots op goede schoenen naar school en sportclubjes," vertelt ze enthousiast.De reacties zijn hartverwarmend. "Kinderen voelen zich écht gezien. Ze komen met mooie kleding en nieuwe rugzakken op school en horen er helemaal bij."Ook actief op het gebied van gezond etenDebora’s maatschappelijke betrokkenheid gaat verder dan kleding en verzorging. "Ik werk ook met jongeren om te onderzoeken of gezond eten haalbaar is als je weinig te besteden hebt," zegt ze. "Als het moeilijk blijkt, kijken we samen naar haalbare alternatieven."De jongeren reageren enthousiast op dit project. "Ze zijn vaak verbaasd over hoeveel gezonde keuzes er wél zijn — zelfs met een klein budget."